بهشت عارفان

طالقان ای در گیتی سرزمین باوقار
خاک پاکت مشک سای آب پاکت خوشگوار

خوش نشستی بر سریر نقش هستی چون نگین
هفت گردون را مفخر نه فلک را اعتبار

دامن البرز ماوایت چو فردوس برین
قامت سروت رفیع و شاخ طوبا سایه سار

سقف ایوانت بلند و طاق ایوانت فراخ
درگه جم یادگار و مسند جم اقتدار

جایگاهت کوکب زرین منقش بر زمین
جلوه گر در نقش پروین و به سر تاج کهار

پایگاه علم و دانش جایگاه ملک دین
بر سمند شهر ایران شاهدی و شهسوار

شهرک میرت به پای و آسکانت آستان
کوه کلوان در یمین و دشت وشته در یسار

نیک گفتند راویان نغز گو در مهد توست
یاوران حجت حق سیزده تن انتظار

مردمانت نامدارانند در اقلیم علم
کاروان علم و دانش از رجالت وامدار

آیت حق طالقانی میوه ی دامان توست
فخر کن بر هر دو عالم ای به عالم افتخار

با لب سبز قلم تفسیر حرف عشق کرد
آن مفسر شهره ی تفسیر شد در روزگار

گنج معنی بود در گلواژه های آن قلم
کز سر انگشت جلالت شد به عالم آشکار

شهپر بال هنر خط بر رخ کیوان کشید
چون امیرت بر جبینش زد خطوطی زرنگار

خامه ی عبدالمجیدت زر نشان از باغ خلد
جبرییلش عرضه کرد از امر میر ذوالفقار

دوش در بزم ملایک جلوه گاه نغمه بود
ساز درویشت ربود از قدسیان تاب و قرار

در کشاکش می درخشد در شبستان ادب
خامه ی غواص تو در پیچش زلف نگار

نعره ی مردان حق می آید از جنگل هنوز
حشمتت گویی به فومن هست گرم کارزار

ای سرای پهلوانان مامن جنگاوران
پرورانیدی به دامانت یلانی بیشمار

جوشن رستم سزد بر قامت فلاحیت
کس ندیده همچو فلاحی یلی در روزگار

مرتعت سر سبز بادا ای سرای مومنان
جویبارت بر قرار و شاهرودت پایدار

نرگسان مست و مخمورت مباد از اشک نم
یارب از چشم بد نا محرمانش دور دار

یارب از اندیشه ناپاک و بغض حاسدان
این بهشت عارفان را تا ابد محفوظ دار

باغ و بستانش خدایا دولت جاوید بخش
دشت و صحرایش همیشه خرم و محفوظ دار

آفتاب ای جام زرین وی وزین ابر ثمین
برجبینش خوش بتاب و بر زمینش در ببار

دوش بر خاکت براری بوسه می زد باقلم
آفرین بر این قلم صد بوسه بر خاکت نثار

امان اله آقابراری 

گذر بهار از کوچه شعبان...